Δια λογου αποδραση

Δια λογου αποδραση

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ





Εσχάτη προδοσία                                                            
Μνημονίου αιτία

Είναι ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου
τη ζοφερή εικόνα ενός ένδοξου
και πολύτρωτου σώματος,
που τώρα κείτεται χάμω,
άλλοτε ξακουστού…

Μήτε δόρυ το λάβωσε μήτε θεομηνία,
αλλά η νόσος η επάρατος της πλεονεξίας,
όπου ήρθε και φώλιασε στα σωθικά του
με έναν ελεεινό και επαίσχυντο σκοπό.

Στο της πατρίδας σώμα ιερό
κόλακες κάθε λογής ασελγούσαν,
κι ως άλλοτε στυγνοί και βάρβαροι οχτροί
της ιστορίας ένδοξη εικόνα αποδομούσαν.

Ίδιας φυλής
άσπλαχνα αρπαχτικά και αχρείοι
μέρους της νιότης το μέλλον
υφαρπάξαν εσαεί…

Άφρονες, άφρονες, δεσμώτες μνημονίων,
ουδέποτε στοχαστήκατε τη θεία δικαιοσύνη
και το κρίμα δια τους ιδίους απογόνους;

                                ***
 Απο την ποιητική μου συλλογή
ΑΠΛΟ -ΠΟΙΗΣΗ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 [ΠΟΙΗΜΑ]



28η Οκτωβρίου 1940
                               
Εθνική εορτή. (κοινότυπη αναφορά)
Σημαιοστολισμός παντού.
Ημέρα  μνήμης γράφουν, ως συνήθως,
οι αρθρογράφοι.
Ιδιαίτερη η αναφορά στο φρόνημα,
στο ακμαιότατο ηθικό του Έθνους...

Εικονογραφούμε τα θυσιασμένα παλληκάρια,
                              τις αμέτρητες Μπουμπουλίνες,
                              τα πιστά υποζύγια.

Υμνολογούμε την Παναγιά, την Βέμπο

Απαξιώνουμε τον “αγά”, που μόχθησε τα μέγιστα
                   να μας “αγιάσει“,
                               τον μισαλλόδοξο Ιταλό – Γερμανό

Έως πότε  θα αντλούμε μνήμες αδικαίωτες
απ΄ το μαγγανοπήγαδο της ιστορίας,
«ανθρώπινα δικαιώματα» ψυχών
που παραμένουν
και στο επέκεινα καταπατημένα;

Θέλουν ν΄ αναστηθούν δικαιωμένοι*,
κράζουν οι χιλιάδες αδικοχαμένοι.
Παρακαταθήκη ιερά,
χρέος δυσβάσταχτο για τους απογόνους.

Έκτοτε άνθισαν δυο γενιές,
κύλησαν εξηνταπέντε και δέκα καλοκαίρια…
– λιγοστή, μια αχνή συγγνώμη –
αρκετά, basta, genug !!!

                        ***
Π. Ρωμανός

*  Επανόρθωση (Wiedergutmachung)








Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ




 





Οίκος ευγηρίας                                                         

Σε οίκο ευγηρίας, ιδιωτικού δικαίου
– διόλου ευκαταφρόνητου –
συνηγμένα τα “εξόριστα” γερόντια
ασκούνται στο να καρτερούν
τη χαρά που οξειδώθηκε.
Eικόνα λυπηρή!!

Αδήριτη η σκιά της Μοναξιάς
πάνω στα πρόσωπά τους τα βουβά,
τα βλέμματα τους τα αποστεωμένα
τα παντελώς απ΄ τον κονιορτό
των λογισμών τους καλυμμένα.
Kακόμοιρα γηρατειά!!

Σ΄ απάνεμο λιμάνι
σύρανε ένα κουφάρι
παλιό σκαρί παροπλισμένο
να αντιπαλέψει τα αγριεμένα κύματα
που προκαλούν οι αναμνήσεις
τώρα προσπαθεί…
Αχ, επαίσχυντα στερνά!!

Ποτέ τους δε στοχάστηκαν
των γηρατειών τη μέρα,
μα ούτε προσμέναν ανταπόδοση
για τη δική τους προσφορά!
Και τώρα…

στης ζωής
την ιερότερη στιγμή, το δείλι –
στάλθηκε απόγνωσης κραυγή
σε πολλούς αποδέκτες...
κυρίως  σ΄ αυτούς
που το χρέος της προσφοράς
περίτρανα βαραίνει.

                   ***

Στυλιανός Α. Πασχαλίδης


     

          



Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

ΕΝΑΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ





 .…μαγεύοντας τη γειτονιά                                                       


Φωτόχυτες ακτίνες έλουζαν τη  μέρα
κι ένας τσιγγάνος μουσικός έδωσε το παρόν στη γειτονιά,
στήνοντας το δικό του σκηνικό σε δημόσια θέα.    

Παλιά, θαυμάζαμε την αρκούδα τους με το χαλκά στη μύτη,
να ξεδιπλώνει τα τσαλίμια της στο «άιντε, άιντε γιαβρούμ»*
αντάμα με έναν μερακλωμένο νταγερέ. 

(΄Ενα θέαμα που ΄σβησε, χάρη στις φιλοζωικές οργανώσεις.)

Και άρχισε να παίζει το ακορντεόν,
όπως μόνο αυτοί γνωρίζουν· μαγεύοντας τη γειτονιά,
πλάθοντας έναν κόσμο εύθραυστο από μελωδιές,
όπου οι θύμησες μας ταξιδεύουν… 

Το ταξίδι  προσφέρθηκε  για όλους δωρεάν.
Απλά…, ανέμενε  στωικά – χωρίς να σταματά να παίζει –
ένα φιλοδώρημα, να μπορεί να ζήσει.

Σε κάποια μπαλκόνια η συγκίνηση δεν έφτασε ποτέ.

Υπάρχουν στιγμές που πάω το χουβαρνταλίκι.
Του άξιζε.




* Γιαβρούμ =  παιδί μου, μωρό μου 
Από την ποιητική μου συλλογή ΑΠΛΟ - ΠΟΙΗΣΗ
                                                                            

                                                                                                                                 
        



         







Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

Η αβάσταχτη καθημερινότητα του "είναι" μέσα στο λεωφορείο της γραμμής.




Το λεωφορείο της γραμμής                                                 

Μες στο λεωφορείο της γραμμής,
άνθρωποι ασάλευτοι, βουβοί.
Έννομη η εθελούσια σιγή,
αφωνία καταδικασμένων.

Όπου κι αν σταθώ,
αφόρητη η αναγκαία συνάθροιση σωμάτων.
Ξυπνούν μνήμες χειμαζομένων,
κυρίως προσφύγων,
εικόνα αποκαρδιωτική.

Ετεροχρονισμένες μνήμες,
ετεροχρονισμένες εικόνες στην παρούσα εποχή.
Πρόσωπα αλλοτινού πολιτισμού,
βλέμματα σεληνιαζομένων.

Συλλογική εμπειρία, του ιδρώτα η οσμή.

Σε πρώτο πλάνο ένα παρόν
με πάμπολλες αστάθειες…

                          ***
Ποίημα απο την ποιητική μου συλλογή   ΑΠΛΟ -ΠΟΙΗΣΗ

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


Αναμένoντας την Ανάσταση                                                


Το υποσχεθήκαμε ευλαβικά και πάλι στον εαυτό μας,
φέτος να μην “ξεθεωθούμε“ με τα ψώνια,
την καθαριότητα,
τις όποιες φροντίδες πριν το Πάσχα.

Κι όμως,
δεν παύσαμε να τρέχουμε σαν κουρδισμένα λαγουδάκια
και να αγωνιούμε,
αν τα καταφέρουμε τελικά.

Το απλό ερώτημα  «προς τι;»  δεν απαντήθηκε  ποτέ…

Μέγα Σάββατο  μεσημέρι·
αναμένουμε την Ανάσταση.
Το άγχος τούτες τις στιγμές
δεν έχει αποκλειστικότητα.

Τα παιδιά χορτάτα, εμείς σχεδόν· πότε πέρασε η νηστεία!

Ποια χάρη αναμένουμε, τι ευελπιστούμε;
Ο νους μας ταξιδεύει στα περασμένα,
στις παιδικές μας αναμνήσεις·                                                                                
τόσο ανέμελα, αγνά κι ωραία…

Μήπως, όσα κατ΄  ανάγκη στερηθήκαμε,
τα ΄κανε ο νους μας ποθητά; λέω, μήπως!

Ή της χαράς το μυστικό είναι το να ζεις λιτά;

  
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική μου συλλογή ΑΠΛΟ - ΠΟΙΗΣΗ















Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ



                                          Η πρώτη ποιητική μου συλλογή


                                       
                                         Η παρουσιασή της έγινε στην Εύξεινο Λέσχη.

 
                                          Στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία

                                         
Ευχαριστώ όλους όσοι συμβάλατε στην υλοποίηση αυτής της εκδήλωσης, όπως και εσάς φίλες και φίλοι που με τιμήσατε με την παρουσία σας.
Περισσότερες  φωτογραφίες εδώ.



Με αφορμή την παρουσίαση αυτή σας αφιερώνω το παρακάτω ποίημα.





…άνθρωπος και την επομένη                                 

 
Χτίζεται ο παράδεισος με λόγια;
Κι όμως χτίζεται.
Μην παύεις να το προσπαθείς 
– αν  θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Χτίζεται η κόλαση με λόγια;
Κι όμως χτίζεται.
Μην παύεις να γκρεμίζεις κάθε προσπάθειά τους,
– αν  θέλεις να παραμείνεις άνθρωπος.

Ο ανταγωνιστής του καλού – το καλύτερο.
Μην παύεις να το αναζητάς με όλο σου το “Είναι“
– αν θέλεις να λογίζεσαι άνθρωπος και την επομένη –
  
…εάν όντως ποθείς να φθάσεις στο αρχέτυπό σου.


                                                    ***






                      




















Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

25 Μαρτίου 1821 - 25 Μαρτίου 2016 ΠΟΙΗΜΑ: Απόηχος του ΄21







Απόηχος  του ΄21                                                                           
Αέναα κυλά ο τροχός της ιστορίας για κάθε λαό.
Και συ
που απώλεσες στο βωμό της λευτεριάς τόσους βλαστούς,
η διαδρομή σου στο χρόνο παραμένει  άδοξη
και ταραγμένη.

Εξυμνεί ο ποιητής τα κατορθώματά σου τα ηρωικά
και ξένος ιστορικός τα επαληθεύει·                                                                                 
κι όμως, εσύ παραμένεις ο αιώνιος ραγιάς,
κυρτός οσφυοκάμπτης.

Επέλεξες να σε κυβερνούν αυτοί
που σπούδασαν στα ξένα,
όπου μπολιάσθηκαν με του ουμανισμού το πνεύμα,
που εστί άνθρωπος χωρίς θεό.
(Μάλλον, τα πάντα δυνατά παρά τω ανθρώπω)

Αυλοκόλακες, πορφυρογέννητοι,
ατσαλάκωτοι λογάδες και άπαντες “πετυχημένοι“
συνήχθησαν γύρω τους
και στήσανε χορό, ακόρεστο φαγοπότι,
παιδιά των ημετέρων.

Βουβή τώρα η φωνή του ποιητή απ΄ την ασχήμια των νοούντων.
Μόνο του τύπου πρωτοσέλιδα απέκτησαν φιλάθλους,                                    
όπου οι θαμώνες των στήλων ρουφούν ακόρεστα
της πένας κώνειο που στάζει, αφηγούμενη  πράξεις αναξίων.

Αυτή, του λόγου τους η παραζάλη,
εμώρανε την του φιλολόγου πένα.

Ένδοξε λαέ των Ρωμιών, πώς αρκέστηκες
να θρέψεις τη νιότη σου με σκύβαλα αλλοφύλων,
όταν το πνεύμα των προγόνων σου σφράγισε ανεξίτηλα
την οικουμένη!…

Απόγονοι του Εφιάλτη άσπονδοι αλυσόδεσαν το έθνος.
Αυτοί λαέ σε οδήγησαν στη σκλαβιά του Μίδα
και δέχθηκαν θυσία αδελφική, αιματηρή,
στο βωμό του τρισκατάρατου Μαμωνά.

Της  καρδιάς σου η ζέση έχει παγώσει·
η ελπίδα σου έγινε εμπόρευμα των τραπεζών
και οι πολιτικοί φονιάδες πάλι για ξένους ομιλούν
που θα ΄ρθουν να σε σώσουν…

Μην υποκύψεις στο ψέμα τους.
Ξαπόστειλε το δίλημμά τους.    
 

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική μου συλλογή  "ΑΠΛΟ -ΠΟΙΗΣΗ "


            

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Καλωσόρισμα στην Άνοιξη : Μεταξύ ουρανού και γης







Μεταξύ ουρανού και γης                                                      


Δομημένη ανωνυμία πολλαπλών ορόφων
από μπετόν, γυαλί και ατσάλι.
Αφιλόξενοι όγκοι οικιστικής πολιτικής,
ζωσμένοι με κλιμακωτούς ευάερους εξώστες.
Kατασκευές, για να ζει κανείς στη μοναξιά…

Μεταξύ ουρανού και γης
αιωρούνται κάποια ανθισμένα πανσεδάκια
“σε κατ΄ οίκον περιορισμό“ · 
xάρμα οφθαλμών οι χρωματοπινελιές τους.
Εν πολλοίς ριγέ το προπέτασμα προστασίας.

Μήνας Μάρτης·    
φειδωλή η ένδειξη πρασίνου στους παραδρόμους.
Η ανωνυμία  των εκτοπισμένων λουλουδιών,
διασωθέντων του άχροου καιρού,
άρθηκε με το άνθος.
Ξάφνου εξελίσσεται το θαύμα: 
μπουλούκια οι ιπτάμενοι εραστές.

Θαμώνες γίνηκαν  τα λεπιδόπτερα, τα υμενόπτερα
στην τροφοσυλλεκτική τους γύρα.
Σε μυστική αποστολή  κάποιο βρωμοκάνθαρο, που
εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε συγχρόνως.

Μήπως θα  ΄πρεπε να ομιλώ για τον αρχιτέκτονα του παντός,
για την επικρατούσα τάξη;


Το ποίημα ανήκει στην ποιητική μου συλλογή  «ΑΠΛΟ –ΠΟΙΗΣΗ»
























Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

8 Mάρτη: ... Kωνσταντίνα Κούνεβα ... "Το βιτριόλι που΄γινε καταλύτης"








  Τιμής ένεκεν στην Κωνσταντίνα Κούνεβα


Αναρωτιόμουν σαν ήμουνα παιδί,
αν του Ιούδα ήταν γραφτό να προδώσει τον Χριστό
ή εθελουσίως δήλωνε πιστός οπαδός του φθόνου·
και κάποιες φορές ακόμα αναρωτιέμαι…

Κανένα άλλοθι δεν πρόκειται να του αναγνωρισθεί
γι΄ αυτήν τη δόλια πράξη.
Αμνήστευση  χωρίς μετάνοια, πώς άλλωστε να υπάρξει!

Κι όμως,
κάποιες ανθρωπόμορφες λεπιδωτές υπάρξεις
δήλωσαν  “πίστη“ στην πράξη του Ιούδα
κι έδωσαν την εντολή του αφανισμού…         

Χανσενικής ψυχής απότοκοι
με βιτριόλι αποπειράθηκαν  να καταστρέψουν
και πάλι  την του θεού εικόνα.
«Αυτή» όμως επιμένει αλώβητη μες στην ανθρωπιά
της σκέψης και των συναισθημάτων.     

Περί τίνος ο λόγος;
Το σημαδεμένο πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα.

Η αιτία
που άλλαξε τη ροή του μύθου σε βελτιωμένο παραμύθι,
όπου αντί εκδίκησης  προβάλλει συμπόνια για το θύτη!…

Λόγος
που συντάσσει την έννοια της ανθρωπιάς με νέους όρους.
Ιδανικά αλτρουισμού, εφάμιλλα των ιστορικών προγόνων.
Άχρονη ποιότητα του ελέους.
 
Έτσι είναι.
Κάποια θαλασσοπούλια πάντα θα ίπτανται της λαοθάλασσας,
για να της δίνουν ορίζοντα κι ελπίδα στα όνειρά της. 
Μα αυτή κατά βάθος τα εχθρεύεται,
που τόλμησαν να ορθώσουν λόγο.

Λόγος  που έχει ποίηση,
μια σκέψη καθαρή για το συνάνθρωπό τους,
δίχως να προβάλλουν είδωλο το εγώ τους.

Μετέωρη τώρα της εθνογραφίας* η σπουδή,
για την κοιτίδα του πολιτισμού.
Δηλώνει  “αναρμόδια“ των περιστάσεων,
συρμένη απ΄ τον χαλκά της δολοπλοκίας. 

Οξύμωρο ή μήπως τραγικό;

Μόνον οι λαθρογραφίες στους τοίχους
δήλωναν συμπόνια για την Κωνσταντίνα 
και απαίτησαν τιμωρία παραδειγματική για τους ενόχους.
Αναπόφευκτο, το να μην καταστραφούν περιουσίες.

Μα, (λόγια της  Κ. Κούνεβα)
«…εγώ τους λέω να μην λερώνουν τους τοίχους,
να μην καίνε αυτοκίνητα,
να μη χαλούν τίποτε που δεν μπορούν να φτιάξουν οι ίδιοι».

 
   * Η Κωνσταντίνα Κούνεβα σπούδασε Εθνογραφία

     Το ποίημα  ανήκει στην ποιητική μου συλλογή  "ΑΠΛΟ - ΠΟΙΗΣΗ"