ΔΕΝ ΣΤΕΦΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΝΟΜΟΣ !  

   

ΔΕΝ ΣΤΕΦΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΝΟΜΟΣ !                                           

Με περίσσια έπαρση

συγχέονται αρχές και εξουσίες,

διασύρεται ο νόμος του θεού, η ηθική τάξη.

Διαβάζω: «..ούτοι οι νόμον μη έχοντες εαυτοίς εισί νόμος»*

Σαφώς και δε μιλάμε για την ουρανοποίηση του κόσμου,

για έναν παράδεισο επί της γης!

Ο εκμαυλισμός του κοινωνικού πρότυπου,

η έννομη παρά φύσιν συμβίωση,

– αυτό και μόνον αυτό – μας αφορά!

Πριάπεια συμπεριφορά και Love Parade (Pride)

ξάφνου συναντιούνται…

Εμπύρετη η κοινωνία απ΄ την «λύσσαν της πορνείας»*

Νωπές οι μνήμες αμηχανίας,

που παρέλυσαν την αντίσταση μας στο κακό.

Η ειδωλολατρία, αιτία της ασέλγειας.

Του παραλόγου ο λόγος  θριαμβεύει!

Η κορωνίδα της φύσης άθυρμα των παθών.

Αδύνατον!

Δεν στέφεται το πάθος νόμος!

Άκυρη θα καθιστούσε την μετάνοια,

την σωτήρια απόφαση του ασώτου.

«Θανατερό φαρμάκι φαρμάκωσε την ανθρωπότητα»*

αιτία για τους ηθικά ρακένδυτους.

Η θεσπισμένη λογική,    

πέραν του “εντός ημών νόμου“, πόρνη λογίζεται.

Οριστικά πια και δια νόμου χωρίζουν οι δρόμοι

του Χριστιανού, του ειδωλολάτρη...

                           ***

Π. Ρωμανός

[ Φωτό από διαδίκτυο ]

* «όταν γάρ έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιή,

ούτοι νόμον μη έχοντες εαυτοίς είσι νόμος» Ρμ. 2, 14

Μετάφραση Παν. Τρεμπέλας: Διότι θεοσεβείς άνθρωποι από τους

εθνικούς, που δεν τους εδόθη από τον Θεόν νόμος γραπτός,

οδηγούμενοι από τον έμφυτον ηθικόν νόμον πράττουν ο,τι

ο γραπτός νόμος διατάσσει, εις τους τοιούτους ανθρώπους,

καίτοι δεν έχουν γραπτόν νόμον, νόμος είναι ο ίδιος ο εαυτός των,

δηλαδή η συνείδησίς των.

* «λύσσαν της πορνείας»  Αποκ. 14,8. Βλέπε επίσης Εφ. 4,19  και 5, 3-5

*Φώτης Κόντογλου, Ευλογημένο καταφύγιο, εκδ. Ακρίτας 1996, σελ. 198.

========================================

Όπως ο στάχυς μεταβάλλει τη σοφία του σε άρτο,

έτσι και ο ΠΟΙΗΤΗΣ την αφροσύνη του σε πικρόν

υδράργυρον, αλλ΄ αγάπης.  

Οδυσσέας Ελύτης

ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Εσχάτη προδοσία                                                            

Μνημονίου αιτία

Είναι ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου

τη ζοφερή εικόνα ενός ένδοξου

και πολύτρωτου σώματος,

που τώρα κείτεται χάμω,

άλλοτε ξακουστού…

Μήτε δόρυ το λάβωσε μήτε θεομηνία,

αλλά η νόσος η επάρατος της πλεονεξίας,

όπου ήρθε και φώλιασε στα σωθικά του

με έναν ελεεινό και επαίσχυντο σκοπό.

Στο της πατρίδας σώμα ιερό

κόλακες κάθε λογής ασελγούσαν,

κι ως άλλοτε στυγνοί και βάρβαροι οχτροί

της ιστορίας ένδοξη εικόνα αποδομούσαν.

Ίδιας φυλής

άσπλαχνα αρπαχτικά και αχρείοι

μέρους της νιότης το μέλλον

υφαρπάξαν εσαεί…

Άφρονες, άφρονες, δεσμώτες μνημονίων,

ουδέποτε στοχαστήκατε τη θεία δικαιοσύνη

και το κρίμα δια τους ιδίους απογόνους;

                                ***

 Απο την ποιητική μου συλλογή
ΑΠΛΟ -ΠΟΙΗΣΗ

ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 [ΠΟΙΗΜΑ]

28η Οκτωβρίου 1940

                               

Εθνική εορτή. (κοινότυπη αναφορά)

Σημαιοστολισμός παντού.

Ημέρα  μνήμης γράφουν, ως συνήθως,

οι αρθρογράφοι.

Ιδιαίτερη η αναφορά στο φρόνημα,

στο ακμαιότατο ηθικό του Έθνους...

Εικονογραφούμε τα θυσιασμένα παλληκάρια,

                              τις αμέτρητες Μπουμπουλίνες,

                              τα πιστά υποζύγια.

Υμνολογούμε την Παναγιά, την Βέμπο

Απαξιώνουμε τον “αγά”, που μόχθησε τα μέγιστα

                   να μας “αγιάσει“,

                               τον μισαλλόδοξο Ιταλό – Γερμανό

Έως πότε  θα αντλούμε μνήμες αδικαίωτες

απ΄ το μαγγανοπήγαδο της ιστορίας,

«ανθρώπινα δικαιώματα» ψυχών

που παραμένουν

και στο επέκεινα καταπατημένα;

Θέλουν ν΄ αναστηθούν δικαιωμένοι*,

κράζουν οι χιλιάδες αδικοχαμένοι.

Παρακαταθήκη ιερά,

χρέος δυσβάσταχτο για τους απογόνους.

Έκτοτε άνθισαν δυο γενιές,

κύλησαν εξηνταπέντε και δέκα καλοκαίρια…

– λιγοστή, μια αχνή συγγνώμη –

αρκετά, basta, genug !!!

                        ***

Π. Ρωμανός

*  Επανόρθωση (Wiedergutmachung)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ

 

Οίκος ευγηρίας                                                         

Σε οίκο ευγηρίας, ιδιωτικού δικαίου

– διόλου ευκαταφρόνητου –

συνηγμένα τα “εξόριστα” γερόντια

ασκούνται στο να καρτερούν

τη χαρά που οξειδώθηκε.

Eικόνα λυπηρή!!

Αδήριτη η σκιά της Μοναξιάς

πάνω στα πρόσωπά τους τα βουβά,

τα βλέμματα τους τα αποστεωμένα

τα παντελώς απ΄ τον κονιορτό

των λογισμών τους καλυμμένα.

Kακόμοιρα γηρατειά!!

Σ΄ απάνεμο λιμάνι

σύρανε ένα κουφάρι

– παλιό σκαρί παροπλισμένο –

να αντιπαλέψει τα αγριεμένα κύματα

που προκαλούν οι αναμνήσεις

τώρα προσπαθεί…

Αχ, επαίσχυντα στερνά!!

Ποτέ τους δε στοχάστηκαν

των γηρατειών τη μέρα,

μα ούτε προσμέναν ανταπόδοση

για τη δική τους προσφορά!

Και τώρα…

στης ζωής

την ιερότερη στιγμή, το δείλι –

στάλθηκε απόγνωσης κραυγή

σε πολλούς αποδέκτες...

κυρίως  σ΄ αυτούς

που το χρέος της προσφοράς

περίτρανα βαραίνει.

                   ***

Στυλιανός Α. Πασχαλίδης

     

          

ΕΝΑΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

 .…μαγεύοντας τη γειτονιά                                                       

Φωτόχυτες ακτίνες έλουζαν τη  μέρα

κι ένας τσιγγάνος μουσικός έδωσε το παρόν στη γειτονιά,

στήνοντας το δικό του σκηνικό σε δημόσια θέα.    

Παλιά, θαυμάζαμε την αρκούδα τους με το χαλκά στη μύτη,

να ξεδιπλώνει τα τσαλίμια της στο «άιντε, άιντε γιαβρούμ»*

αντάμα με έναν μερακλωμένο νταγερέ. 

(΄Ενα θέαμα που ΄σβησε, χάρη στις φιλοζωικές οργανώσεις.)

Και άρχισε να παίζει το ακορντεόν,

όπως μόνο αυτοί γνωρίζουν· μαγεύοντας τη γειτονιά,

πλάθοντας έναν κόσμο εύθραυστο από μελωδιές,

όπου οι θύμησες μας ταξιδεύουν… 

Το ταξίδι  προσφέρθηκε  για όλους δωρεάν.

Απλά…, ανέμενε  στωικά – χωρίς να σταματά να παίζει –

ένα φιλοδώρημα, να μπορεί να ζήσει.

Σε κάποια μπαλκόνια η συγκίνηση δεν έφτασε ποτέ.

Υπάρχουν στιγμές που πάω το χουβαρνταλίκι.

Του άξιζε.

* Γιαβρούμ =  παιδί μου, μωρό μου 

Από την ποιητική μου συλλογή ΑΠΛΟ - ΠΟΙΗΣΗ

                                                                            

                                                                                                                                 

        

         

Η αβάσταχτη καθημερινότητα του "είναι" μέσα στο λεωφορείο της γραμμής.

Το λεωφορείο της γραμμής                                                 

Μες στο λεωφορείο της γραμμής,

άνθρωποι ασάλευτοι, βουβοί.

Έννομη η εθελούσια σιγή,

αφωνία καταδικασμένων.

Όπου κι αν σταθώ,

αφόρητη η αναγκαία συνάθροιση σωμάτων.

Ξυπνούν μνήμες χειμαζομένων,

κυρίως προσφύγων,

εικόνα αποκαρδιωτική.

Ετεροχρονισμένες μνήμες,

ετεροχρονισμένες εικόνες στην παρούσα εποχή.

Πρόσωπα αλλοτινού πολιτισμού,

βλέμματα σεληνιαζομένων.

Συλλογική εμπειρία, του ιδρώτα η οσμή.

Σε πρώτο πλάνο ένα παρόν

με πάμπολλες αστάθειες…

                          ***

Ποίημα απο την ποιητική μου συλλογή   ΑΠΛΟ -ΠΟΙΗΣΗ

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αναμένoντας την Ανάσταση                                                

Το υποσχεθήκαμε ευλαβικά και πάλι στον εαυτό μας,

φέτος να μην “ξεθεωθούμε“ με τα ψώνια,

την καθαριότητα,

τις όποιες φροντίδες πριν το Πάσχα.

Κι όμως,

δεν παύσαμε να τρέχουμε σαν κουρδισμένα λαγουδάκια

και να αγωνιούμε,

αν τα καταφέρουμε τελικά.

Το απλό ερώτημα  «προς τι;»  δεν απαντήθηκε  ποτέ…

Μέγα Σάββατο  μεσημέρι·

αναμένουμε την Ανάσταση.

Το άγχος τούτες τις στιγμές

δεν έχει αποκλειστικότητα.

Τα παιδιά χορτάτα, εμείς σχεδόν· πότε πέρασε η νηστεία!

Ποια χάρη αναμένουμε, τι ευελπιστούμε;

Ο νους μας ταξιδεύει στα περασμένα,

στις παιδικές μας αναμνήσεις·                                                                                

τόσο ανέμελα, αγνά κι ωραία…

Μήπως, όσα κατ΄  ανάγκη στερηθήκαμε,

τα ΄κανε ο νους μας ποθητά; λέω, μήπως!

Ή της χαράς το μυστικό είναι το να ζεις λιτά;

  

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική μου συλλογή ΑΠΛΟ - ΠΟΙΗΣΗ